Abstract
Celem niniejszej publikacji jest analiza wpływu wprowadzenia przepisów epizodycznych do Zasad techniki prawodawczej w 2015 roku na praktykę tzw. specustaw. Na potrzeby badań przyjęto, że specustawa jest to ustawa wprowadzająca stan nadzwyczajny w systemie prawa przez zawieszenie obowiązywania przepisów prawnych zawartych w aktach normatywnych ogłoszonych w dzienniku urzędowym i niederogowanych. Definicja ta jest bardzo bliska przepisom epizodycznym, różni się jedynie brakiem wymogu tymczasowości odstępstwa.
Posługując się metodą dogmatycznoprawną i prostymi metodami statystycznymi, przeprowadzono analizę liczby uchwalonych specustaw w poszczególnych kadencjach Sejmu, rozkładu wnioskodawców oraz przyrostu liczbowego specustaw poszczególnych typów (np. inwestycyjne, pomoc podmiotom strategicznym). Analiza doprowadziła do wniosku, że wprowadzenie przepisów epizodycznych do Zasad techniki prawodawczej nie ograniczyło w żaden sposób praktyki specustaw, a wręcz przyczyniło się do jej rozwoju, o czym świadczy chociażby decyzja o skoncentrowaniu ustawodawstwa, którego celem jest walka z pandemią COVID-19, właśnie w specustawie, która opiera się na przepisach epizodycznych.