Przegląd Zachodniopomorski

Powojenna publicystyka polska prezentująca losy ludności rodzimej znad jezior Łebsko i Gardno zwanej słowińską, stawiała sobie różne cele. Były okresy całkowitego podporządkowania tekstów wymogom politycznym, ale były też takie, w których ukazywano nawet najbardziej niewygodną prawdę. Jak wiadomo, po wojnie część Słowińców została wywieziona, bądź sama uciekła do Niemiec, część zaś została zatrzymana, jako rzekomy dowód polskości tej części Pomorza Zachodniego. Prezentując czytelnikom elementy ich kultury i tradycji dowodzono, że rzeczywiście Polacy wracają „na swoje”, że termin „Ziemie Odzyskane” ma głębokie uzasadnienie. Sami Słowińcy często stawali się wyłącznie przedmiotem podejmowanych działań. Wprawdzie nie można odmówić niektórym publicystom i działaczom szczerych intencji wspomożenia zgnębionych powojennymi losami autochtonicznych mieszkańców Kluk, ale podejmowane przez nich działania często przynosiły odwrotny do zamierzonego skutek. Mimo wielu prób zbudowania więzi między Słowińcami, a państwem polskim i jego społeczeństwem, w ciągu kilku powojennych dekad opuścili oni rodzinne strony i niemal wszyscy wyprowadzili się do Niemiec. Pamięć o tej niewielkiej grupie ludzi pielęgnowana jest w Muzeum Wsi Słowińskiej w Klukach, a wzbudzające swego czasu tak wiele kontrowersji określenie „Słowińcy”, „słowiński” wrosło w krajobraz tej części Pomorza. Celem tego artykułu jest przybliżenie czytelnikowi niemieckojęzycznemu obrazu ludności rodzimej znad jezior Łebsko i Gardno, jaki polskiemu społeczeństwu rysowała publicystyka lat 1945-1989.