Rocznik Komparatystyczny

Artykuł przedstawia okoliczności narodzin polskich „spóźnionych barbarzyńców”, skupionych wokół „bruLionu”, i opisuje ich spór z klasycystami. Autorka stawia tezę, iż polscy „barbarzyńcy” nie byli w stanie nawiązać prawdziwego interkulturowego dialogu z poetami Beat Generation oraz New York School (reprezentowanymi tu przez Allena Ginsberga i Franka O’Harę), od których czerpali inspirację. Zaistniałe zjawisko określa mianem „intertekstualności drugiego stopnia” i stwierdza, że było ono spowodowane przede wszystkim ograniczoną znajomością języka angielskiego, która zmusiła „trzydziestolatków” do korzystania z, bardzo odbiegających od oryginałów, rodzimych przekładów wierszy Amerykanów. Autorka analizuje i porównuje tendencje w translacjach wykonywanych przez polskich „poetów-barbarzyńców” (Musiał, Sommer) oraz poetów-klasycystów (Hartwig, Międzyrzecki), dowodząc, iż klasycyści nierzadko dopasowywali tłumaczone wiersze do bliskich sobie wzorców, a translacje „barbarzyńców” przypominały czasem bardzo swobodne parafrazy oryginalnych utworów.