Studia Administracyjne

Ochrona sektora bankowego jest jednym z trudniejszych wyzwań stawianych przed współczesnym ustawodawcą. Odnalezienie równowagi pomiędzy ochroną jego bezpieczeństwa, a zachowaniem jego rentowności i konkurencyjności wymaga bowiem niemal permanentnych korekt obowiązującego stanu prawnego. Niejednokrotnie trudność tego zadania potęgowana jest przy tym przez potrzebę ochrony również innych wartości systemu prawnego, w tym zwłaszcza wartości konstytucyjnych takich jak ochrona konsumentów. Dlatego też dostrzegając wagę powyższych zagadnień celem niniejszej pracy jest próba odpowiedzi na pytanie o status ochrony stabilności sektora bankowego w świetle norm konstytucyjnych. Poszukując odpowiedzi na tak postawione pytanie, autor oparł swoje rozważania na metodzie dogmatycznoprawnej obejmującej szczegółową analizę poglądów doktryny, obowiązujących rozwiązań konstytucyjnych oraz orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego. Ważnym uzupełnieniem i rozwinięciem prowadzonych rozważań pozostała przy tym refleksja nad orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, które – co najmniej kilkukrotnie – również odnosiły się do problemu postrzegania stabilności systemu bankowego jako wartości systemu prawnego. Prowadzone rozważania doprowadziły ostatecznie autora do konkluzji, iż choć ochrona stabilności sektora bankowego nie jest zadaniem bezpośrednio wyrażonym w Konstytucji, to jednak stanowi rodzaj wartości instrumentalnej, której zabezpieczenie jest w istocie rodzajem pieczy nad innymi wartościami konstytucyjnymi. Stąd też wzgląd na jej ochronę pełnić może rolę swoistego wzorca interpretacyjnego, który niekiedy uzasadniać może odstąpienie od – nawet relatywnie jednoznacznej – wykładni językowej określonych przepisów z zakresu – szeroko rozumianego – prawa bankowego.