Studia Maritima

Uwarunkowania rozwoju kontaktów sportowych II Rzeczypospolitej z innymi krajami w latach dwudziestych XX wieku były niezwykle trudne. Wynikały one przede wszystkim z ciężkiej sytuacji ekonomicznej odrodzonego państwa, stojącego przed koniecznością konsolidacji po zakończeniu pierwszej wojny światowej. Oficjalne polsko- duńskie kontakty w dziedzinie sportu zostały zainicjowane niezwykle późno i przebiegały w cieniu współpracy na innych płaszczyznach. Przez pierwszych dziesięć lat istnienia niepodległej Rzeczypospolitej nie odnotowano żadnych rozgrywek, zawodów ani meczów zarówno oficjalnych, jak i nieoficjalnych pomiędzy reprezentacjami obu narodów. Wyjątek stanowiły dwa spotkania piłkarzy klubu „Cracovia” z drużyną AGF Århus w 1923 roku. Przyczyny tego stanu rzeczy dopatrywać się należy w powolnym rozwoju obustronnych stosunków politycznych i gospodarczych oraz ich wpływie na kontakty w innych dziedzinach, w tym również sportu. Konsekwencją kształtujących się w latach dwudziestych powiązań polskiego i duńskiego przemysłu, handlu i rolnictwa był wzrost zainteresowania krajem partnerskim, jego kulturą, sztuką i nauką. Rozwijające się stopniowo relacje, zarówno oficjalne, jak i nieoficjalne, oddziaływały pozytywnie również na środowiska związane ze sportem. Pierwsze kontakty między polskimi i duńskimi sportowcami zainicjowano w latach trzydziestych, miały one jednak przeważnie charakter nieoficjalny. Do dyscyplin, w których najczęściej polscy i duńscy zawodnicy stawali naprzeciwko siebie, należały boks, tenis i piłka nożna. Jednak jedynie w wypadku boksu nawiązane kontakty zaowocowały szerszą współpracą między klubami, a w konsekwencji wymianą sportowców.