Czas popełnienia czynu zabronionego w polskim prawie karnym. Podstawowe zagadnienia materialno-prawne


ISBN: 978-83-7241-955-2    ISBN (online): 978-83-7972-841-1    ISSN: 0860-2751    OAI    DOI: 10.18276/978-83-7972-841-1
CC BY-SA   Open Access 

Lista wydań / T. (CMLIX) 885

Rok wydania:2014
Dziedzina:Dziedzina nauk społecznych
Dyscyplina:nauki prawne
Autorzy: Mariusz Nawrocki ORCID
Uniwersytet Szczeciński

Informacje

Data udostępnienia wersji elektronicznej na licencji CC-BY-SA: wrzesień 2024

Pobierz cały numer

Plik numeru

Abstrakt

The time of the offence in the Polish penal law. The basic substantive of legal issue

The paper, entitled The time of the offence in the Polish penal law (The basic substantive of legal issues)”, is to show the timing issues of human behaviour, behaviour that is subject to criminal valuation.

Considerations begin with the presentation of philosophical views on the issue of time and its passing from ancient times to our modern times. In the next part of the paper it is outlined the problem of the time of the offence before the entry into force of the Criminal Code of 1997, in particular with regard to legal status under the Criminal Code of 1932 and the Criminal Code of 1969.

Development of the title issues are considerations over whether art. 6 § 1 of the Criminal Code of 1997 is a carrier of a legal definition of the expression “time of the offence”. Following the interpretation of the contents of that provision in line with the concept of derivational interpretation of the law by Professor Maciej Zielinski, presented thesis is achieved justification.

In the next section of the work, attempt to differentiate expressions “running time”, “time of failure” and “the effect of the time”, while indicating that only the first two terms characterize the behaviour of the perpetrator of the time involving the commission of an offence.

Another chapter of the work is devoted to the role of the time of the offence on the basis of the fundamental principles of criminal responsibility, such as lex retro non agit (law is not retroactive), nullum crimen sine culpa (no crime without guilt) or lex mitior agit (principle of the law more favourable). The discussion in Chapter 6 is devoted to a specific group of offences that are referred to as “crimes over time”. The crimes of these include, among others factors constant, continuous crime, permanent crime, collective crime. A characteristic feature of these constructs is that the behaviour of the perpetrator of a criminal violation of a prohibition lasts longer than just a short while.

Another part of the work deals with the consequences that result from the adoption of one of the two models, determining the time of the commission a crime over time. The first model assumes that the time of a crime is a time of a last behaviour of the perpetrator. The second model assumes that the time is determined by all behaviours taking by perpetrator.

The final chapter of dissertation discusses time of the offence through the prism forms, which this action can be allowed. According to the Criminal Code of 1997, we can distinguish: stage forms [preparation, attempt, achievement (accomplishment)] and forms of cooperation (single perpetration, complicity, management perpetration, perpetration of recommendation, icitement, aiding and provocation).

It was described the aforementioned criminal justice agencies, often referring to the views of science and reaching for the rich judicial decisions.

Bibliografia

1.Andrejew I., Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 1962 r., VI KO 60/62, OSPiKA 1963, nr 10.
2.Andrejew I., Polskie prawo karne w zarysie, Warszawa 1989.
3.Andrejew I., Sprawstwo według polskiego prawa karnego, St. Prawn. 1988, z. 1–2.
4.Andrejew I., Ustawowe znamiona przestępstwa, Warszawa 1959.
5.Arystoteles, Fizyka, Warszawa 2010.
6.Banaszczyk T., Czas jako kategoria społeczna, Katowice 1981.
7.Baniak S., Ciąg wykroczeń a przestępstwo ciągłe, Prob. Praw. 1983, nr 10.
8.Baniak S., Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 27 września 1985 r., VI KZP 12/85, NP 1987, z. 3.
9.Baniak S., Przestępstwo ciągłe w projekcie zmian przepisów kodeksu karnego, PiP 1983, nr 8.
10.Baniak S., Wieloczynowe przestępstwo ciągłe de lege lata i de lege ferenda, NP 1983, z. 11–12.
11.Baściuk J., Ochman P., Ondrysz K., Problematyka czasu w orzecznictwie karnym Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych na tle przepisów kodeksowych, w: L. Bogunia (red.), Nowa kodyfikacja prawa karnego, Wrocław 2009, t. XXIV.
12.Bojarski T., Przestępstwo ciągłe, PiP 1995, nr 3.
13.Cieślak M., Polskie prawo karne. Zarys systemowego ujęcia, Warszawa 1990.
14.Cieślak M., Waszczyński J., Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego w zakresie części ogólnej k.k. za rok 1978, „Palestra” 1980, nr 4–5.
15.Cieślak W., „Kierowanie wykonaniem czynu zabronionego” jako istota sprawstwa kierowniczego, PiP 1992, nr 7.
16.Cyprian T., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 1967 r., IV KR 207/67, OSPiKA 1968, nr 4, poz. 130.
17.Czajkowski K., Problematyka czasu popełnienia przestępstwa, „Palestra” 1966, nr 12.
18.Czyżak M., Sprawstwo polecające w zorganizowanej strukturze przestępczej, Prok. i Pr. 2004, nr 6.
19.Ćwiąkalski Z., Zoll A., Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego, NP 1986, z. 1.
20.Ćwiąkalski Z., Zoll A., Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego z zakresu prawa karnego materialnego za I półrocze 1987 r., NP 1988, z. 7–8.
21.Dankowski J., Kubec Z., Przestępstwo ciągłe. Wstępna próba rozwiązania problemu tożsamości czynu, PiP 1966, nr 1.
22.Daszkiewicz K., Kary za przestępstwa ciągłe i ciągi przestępstw, Prok. i Pr. 2000, nr 5.
23.Daszkiewicz K., Przestępstwo ciągłe i ciąg przestępstw, Prok. i Pr. 1997, nr 11.
24.Dąbrowska-Kardas M., Kardas P., Czyn ciągły i ciąg przestępstw. Komentarz do art. 12 i 91 Kodeksu karnego, Kraków 1999.
25.Dębski R., O teoretycznych podstawach regulacji współdziałania przestępnego w kodeksie karnym z 1997 r., Studia Prawno-Ekonomiczne 1998, t. LVIII.
26.Dębski R. (red.), Giezek J., Jędrzejewski Z., Kaczmarek T., Kardas P., Konarska- Wrzosek V., Lachowski J., Liszewska A., Majewski J., Pohl Ł.,
27.Szwarc A.J., Zawłocki R., System prawa karnego, t. 3: Nauka o przestępstwie. Zasady odpowiedzialności, Warszawa 2012.
28.Dukiet-Nagórska T., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 1984 r., III KR 28/84, NP 1985, z. 3.
29.Dukiet-Nagórska T., Koncepcja ciągu przestępstw na gruncie obowiązującego stanu prawnego i projektu kodeksu karnego, w: Problemy odpowiedzialności karnej. Księga ku czci Profesora Kazimierza Buchały, Kraków 1994.
30.Dukiet-Nagórska T., Tak zwane przestępstwa zbiorowe w polskim prawie karnym, Katowice 1987.
31.Dukiet-Nagórska T., W sprawie konstrukcji przestępstwa ciągłego, NP 1983, z. 5.
32.Dukiet-Nagórska T., Wieloczynowe przestępstwo ciągłe, ciąg przestępstw czy czyn ciągły, NP 1983, z. 1.
33.Dunaj B. (red.), Słownik współczesnego języka polskiego, Warszawa 1998.
34.Gardocki L., W sprawie definicji przestępstwa ciągłego i kwestii czasu jego popełnienia, PiP 1989, nr 11.
35.Giezek J., „Sprawstwo” polecające – między kierowaniem czynem zabronionym a nakłanianiem do jego popełnienia, w: V. Konarska-Wrzosek, J. Lachowski, J. Wójcikiewicz (red.), Węzłowe problemy prawa karnego, kryminologii i polityki kryminalnej. Księga pamiątkowa ofiarowana Profesorowi Andrzejowi Markowi, Warszawa 2010.
36.Giezek J. (red.), Kłączyńska N., Łabuda G., Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, Warszawa 2012.
37.Górniok O. (red.), Hoc S., Kalitowski M., Przyjemski S.M., Sienkiewicz Z., Szumski J., Tyszkiewicz L., Wąsek A., Kodeks karny. Komentarz. Tom I, Art. 1–116, Gdańsk 2005.
38.Heidegger M., Bycie i czas, Warszawa 2007.
39.Janiszowski-Downarowicz R., Granice dozwolonej prowokacji w polskim prawie karnym, Prok. i Pr. 2009, nr 3.
40.Kaczmarek T., Spory wokół charakteru odpowiedzialności karnej sprawców przestępstw popełnionych w warunkach zawinionej niepoczytalności, PiP 2004, nr 1.
41.Kaczmarek T., Spory wokół pojęcia czynu i ich znaczenie dla systemowego objaśnienia struktury przestępstwa, w: Problemy odpowiedzialności karnej. Księga ku czci Profesora Kazimierza Buchały, Kraków 1994.
42.Kaftal A., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 1984 r., III KR 28/84, OSP 1985, nr 11, poz. 205.
43.Kaftal A., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1986 r., II KR 2/86, OSP 1987, nr 4, poz. 91.
44.Kaftal A., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 października 1980 r., IV KR 191/80, OSPiKA 1983, nr 5, poz. 124.
45.Kaftal A., Glosa do Wyroku Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1979 r., V KRN 147/79, OSP 1981, nr 4, poz. 58.
46.Kaftal A., Jeszcze w sprawie definicji przestępstwa ciągłego, PiP 1990, nr 4.
47.Kaftal A., O różnicy poglądów w sprawie przestępstwa ciągłego, „Palestra” 1984, nr 10.
48.Kaftal A., Pojęcie oraz kryteria przestępstwa ciągłego w polskim prawie karnym, St. Prawn. 1982, z. 1–2.
49.Kaftal A., Przestępstwo ciągłe w polskim prawie karnym, Warszawa 1985.
50.Kaftal A., W sprawie konstrukcji przestępstwa ciągłego (Uwagi polemiczne), PiP 1981, nr 5.
51.Kaftal A., Wokół zagadnień przestępstwa ciągłego (W odpowiedzi dr. Andrzejowi Zębikowi), PiP 1989, nr 1.
52.Kardas P., Okoliczności wyłączające przestępność lub karalność zachowania a konstrukcja czynu ciągłego, Prok. i Pr. 2008, nr 1.
53.Kardas P., Problem zbiegu przepisów ustawy karnej a różne postaci współdziałania, Prok. i Pr. 2005, nr 7–8.
54.Kardas P., Przestępstwo ciągłe – czyn ciągły, pomijalny czy realny zbieg przestępstw?, PiP 1997, nr 4.
55.Kardas P., Przestępstwo ciągłe w prawie karnym materialnym, Kraków 1999.
56.Kardas P., Przestępstwo ciągłe w projekcie kodeksu karnego, WPP 1996, nr 2.
57.Kardas P., Przypisanie przestępstwa a niesprawcze postaci współdziałania. Rozważania o przydatności konstrukcji obiektywnego przypisania w procesie ustalania podstaw odpowiedzialności karnej za podżeganie i pomocnictwo, w: W kręgu teorii i praktyki prawa karnego. Księga poświęcona pamięci Profesora Andrzeja Wąska, pod redakcją L. Leszczyńskiego, E. Skrętowicza, Z. Hołdy, Lublin 2005.
58.Kardas P., Res iudicata a konstrukcja czynu ciągłego, CzPKiNP 2007, z. 2.
59.Kardas P., Sprawstwo kierownicze i polecające – wykonawcze czy niewykonawcze postaci sprawstwa?, PS 2006, nr 5.
60.Kardas P., Teoretyczne podstawy odpowiedzialności za przestępne współdziałanie, Kraków 2001.
61.Kardas P., Zasady odpowiedzialności za przestępstwo popełnione w warunkach ciągłości w świetle regulacji nowego polskiego kodeksu karnego z 1997 r., CzPKiNP 1999, z. 1.
62.Klepner M., Sprawstwo polecające, Prok. i Pr. 2002, nr 1.
63.Kochanowski J., Spotowski A., Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego, NP 1980, z. 11–12.
64.Konieczniak P., Czyn jako podstawa odpowiedzialności w prawie karnym, Kraków 2002.
65.Konieczniak P., Przestępstwo ciągłe, PiP 1996, nr 12.
66.Kostarczyk-Gryszkowa J., Przestępstwo ciągłe – jeden czyn czy wielość czynów, PiP 1967, nr 8–9.
67.Królikowski M., Zawłocki R. (red.), Kodeks karny. Cześć ogólna. Komentarz do artykułów 1–31, Warszawa 2010.
68.Kubala W., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 1975 r., IV KR 340/74, „Palestra” 1976, nr 1.
69.Kubicki L., Przestępstwo popełnione przez zaniechanie, Warszawa 1975.
70.Kulesza W., Wykonywanie funkcji kierowniczych jako okoliczność kwalifikująca, PiP 1976, nr 7.
71.Kunze E., Przygotowanie przestępstwa w ujęciu polskiego prawa karnego, Poznań 1991.
72.Kurban-Galijew M., Przestępstwo ciągłe, Prob. Praw. 1978, nr 8–9.\
73.Liszewska A., Podżeganie i pomocnictwo a usiłowanie, PiP 2000, nr 6.
74.Liszewska A., Współdziałanie przestępne w polskim prawie karnym. Analiza dogmatyczna, Łódź 2004.
75.Łagodziński S., Przestępstwo ciągłe, ciąg przestępstw – realizm czy fikcja w prawie karnym, Prok. i Pr. 2000, nr 10.
76.Majewski J., Czas popełnienia przestępstwa. Wybrane zagadnienia definicyjne, w: Warylewski J. (red.), Czas i jego znaczenie w prawie karnym, Gdańsk 2010.
77.Makarewicz J., Kodeks karny z komentarzem, Lwów 1932.
78.Marek A., Czas popełnienia przestępstwa a konstrukcja tzw. czynu ciągłego, w: Warylewski J. (red.), Czas i jego znaczenie w prawie karnym, Gdańsk 2010.
79.Marek A., Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2007.
80.Marek A., Lachowski J., Niektóre problemy wynikające z „jednoczynowości” przestępstwa ciągłego, Prok. i Pr. 2004, nr 11–12.
81.Marszał K., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 1976 r., III KR 162/76, OSPiKA 1978, nr 2, poz. 32.
82.Marszał K., Przedawnienie w prawie karnym, Warszawa 1972.
83.Mącior W., Czyn ciągły a ciąg przestępstw, „Prawo i Życie” 1998, nr 2.
84.Mącior W., Czyn ludzki i jego znaczenie w prawie karnym, Warszawa 1990.
85.Mącior W., Odpowiedzialność karna za przestępne współdziałanie, PiP 1977, nr 4.
86.Michalska-Warias A., Niektóre problemy przestępstwa ciągłego i tzw. ciągu przestępstw w rozumieniu art. 12 k.k. i art. 91 k.k., Annales UMCS, Sectio G, Ius 2000, vol. XLVII.
87.Michalska-Warias A., Sprawstwo kierownicze i polecające jako środki zwalczania zorganizowanych form przestępczości, w: W kręgu teorii i praktyki prawa karnego. Księga poświęcona pamięci Profesora Andrzeja Wąska, pod redakcją L. Leszczyńskiego, E. Skrętowicza, Z. Hołdy, Lublin 2005.
88.Mozgawa M. (red.), Budyn-Kulik M., Kozłowska-Kalisz P., Kulik M., Kodeks karny. Komentarz praktyczny, Warszawa 2010.
89.Patryas W., Interpretacja karnistyczna. Studium metodologiczne, Poznań 1988.
90.Patryas W., Zaniechanie. Próba analizy metodologicznej, Poznań 1993.
91.Pławski S., Przestępstwo ciągłe, NP 1961, z. 4.
92.Pohl Ł., Formy stadialne czynu zabronionego w odniesieniu do podżegania i pomocnictwa według kodeksu karnego z 1997 r., RPEiS 2001, z. 1–2.
93.Pohl Ł., Istota pomocnictwa w kodeksie karnym z 6 VI 1997 r., RPEiS 2000, z. 2.
94.Pohl Ł., Norma sankcjonowana jako przykład normy prawnej nie będącej normą postępowania, RPEiS 2006, z. 1.
95.Pohl Ł., O kulturze prowadzenia dyskusji i jej meritum słów kilka (uwagi na marginesie artykułu Piotra Kardasa), PS 2006, nr 11–12.
96.Pohl Ł., Obiektywna istota sprawstwa w ujęciu polskiego prawa karnego (uwagi na marginesie lektury pracy P. Kardasa „Teoretyczne podstawy odpowiedzialności karnej za przestępne współdziałanie”), RPEiS 2004, z. 2.
97.Pohl Ł., Prawo karne, Warszawa 2012.
98.Pohl Ł., Sprawstwo zleceniodawcze jako nowa zjawiskowa forma czynu zabronionego. Uwagi na tle projektu zmian kodeksu karnego, RPEiS 2007, z. 3.
99.Pohl Ł., Struktura normatywna przepisu o tzw. przestępstwie wieloodmianowym, PiP 2006, nr 10.
100.Pohl Ł., Struktura normy sankcjonowanej w prawie karnym, Poznań 2007.
101.Pohl Ł., Zawartość normatywna przepisu art. 18 § 1 k.k., Prok. i Pr. 2006, nr 2.
102.Pozorski J., Kilka uwag o przestępstwie ciągłym, NP 1962, z. 10.
103.Rajzman H., Przestępstwo ciągłe w bieżącym orzecznictwie Sądu Najwyższego, PiP 1960, nr 2.
104.Rejman G., Granica między przygotowaniem a usiłowaniem podżegania i pomocnictwa do przestępstwa, „Palestra” 1962, nr 12.
105.Rejman G., Usiłowanie przestępstwa w prawie polskim (Problem bezpośredniości), Warszawa 1965.
106.Rejman G., Spotowski A., Kochanowski J., Przegląd orzecznictwa Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego materialnego za drugie półrocze 1977 i za rok 1978, NP 1979, z. 10.
107.Rogalski M., Res iudicata a przestępstwo ciągłe, St. Prawn. 2001, z. 2.
108.Sadowski A., Przestępstwo ciągłe, Lublin 1949.
109.Sarkowicz R., Poziomowa interpretacja tekstu prawnego, Kraków 1995.
110.Sieracki W., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 1984 r., Rw 608/84, WPP 1985, nr 4.
111.Sieracki W., Przyczynek do problematyki przestępstwa ciągłego, WPP 1981, nr 2.
112.Spotowski A., Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1988 r., VI KZP 49/87, PiP 1989, nr 1.
113.Spotowski A., Pomijalny (pozorny) zbieg przepisów ustawy i przestępstw, Warszawa 1976.
114.Spotowski A., Próba rozgraniczenia form zjawiskowych przestępstwa w nowym k.k., „Palestra” 1972, nr 2.
115.Spotowski A., Przestępstwo ciągłe czy ciąg przestępstw?, PiP 1980, nr 10.
116.Spotowski A., Sprawstwo kierownicze, St. Prawn. 1988, z. 1–2.
117.Spotowski A., W sprawie konstrukcji przestępstwa ciągłego, PiP 1979, nr 1.
118.Spotowski A., Zasada lex retro non agit (geneza, uzasadnienie, zasięg), „Palestra” 1985, nr 9.
119.Spotowski A., Zbieg form zjawiskowych przestępstwa, NP 1989, z. 1. Stefański R.A. (red.), Daniluk P., Gardocka T., Giętkowski R., Herzog A., Hoc S., Janiszowski-Downarowicz R., Kokot R., Konarska-Wrzosek V., Kosonoga J., Kozielewicz W., Kunicka-Michalska B., Kutzmann W., Leciak M., Liszewska A., Oczkowski T., Pohl Ł., Potulski J., Przesławski T., Skorupka J., Skupiński J., Sobczak J., Stefańska B.J., Świda Z., Walczak A., Warylewski J., Wilkowska-Płóciennik A., Zalewski W., Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2011.
120.Szczepański M., Strona podmiotowa prowokacji, Prok. i Pr. 2011, nr 9.
121.Szewczyk M., Karalne czynności przygotowawcze, WPP 1970, nr 2.
122.Szwacha J., Z problematyki współdziałania przestępnego, NP 1970, z. 12.
123.Szwedek E., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 1975 r., III KR 394/74, NP 1976, z. 12.
124.Śliwiński S., Polskie prawo karne materialne. Część ogólna, Warszawa 1946. Święty Augustyn, Wyznania, Kraków 1996.
125.Tarnawski M., Kilka uwag po lekturze pracy Piotra Kardasa na temat przestępstwa ciągłego, „Palestra” 1999, nr 5–6.
126.Tarnawski M., Wierciński A., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 1974 r., V KR 6/74, OSPiKA 1975, nr 7–8.
127.Tarnawski M., Zagadnienia jedności i wielości przestępstw, Poznań 1977.
128.Tarnawski M., Zmniejszona poczytalność sprawcy przestępstwa, Warszawa 1976.
129.Tobis A., Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 1979 r., V KRN 98/79, NP 1980, z. 5.
130.Tyszkiewicz L., O przestępstwie trwałym i jego desygnatach, w: W kręgu teorii i praktyki prawa karnego. Księga poświęcona pamięci Profesora Andrzeja Wąska, pod redakcją L. Leszczyńskiego, E. Skrętowicza, Z. Hołdy, Lublin 2005.
131.Tyszkiewicz L., Problemy współdziałania przestępnego de lege ferenda, „Palestra” 1990, nr 1.
132.Tyszkiewicz L., Współdziałanie przestępne i główne pojęcia z nim związane w polskim prawie karnym, Poznań 1964.
133.Warylewski J., Prawo karne. Część ogólna, Warszawa 2009.
134.Waszczyński J., W sprawie ciągłości przestępstw w projekcie kodeksu karnego, PiP 1991, nr 9.
135.Wąsek A., Czyn ciągły a przestępstwo ciągłe, „Palestra” 1981, nr 10–12.
136.Wąsek A., Formy popełnienia przestępstwa w kodeksie karnym z 1997 r., w: Nowa kodyfikacja karna. Kodeks karny. Krótkie komentarze, Warszawa 1998, z. 9.
137.Wąsek A., Odpowiedzialność karna za nieprzeszkodzenie przestępstwu, Warszawa 1973.
138.Wąsek A., Współsprawstwo w polskim prawie karnym, Warszawa 1977.
139.Wierczyński G., Redagowanie i ogłaszanie aktów normatywnych, Warszawa 2010.
140.Wilk L., Szczególne cechy odpowiedzialności za przestępstwa i wykroczenia skarbowe, Katowice 2006.
141.Wolter W., Głos w dyskusji w sprawie przestępstwa ciągłego, PiP 1979, nr 2.
142.Wolter W., Nauka o przestępstwie. Analiza prawnicza na podstawie przepisów części ogólnej kodeksu karnego z 1969 r., Warszawa 1973.
143.Wolter W., Problem struktury tzw. przestępstwa ciągłego, PiP 1982, nr 1–2.
144.Wolter W., Problem usiłowanego podżegania lub pomocnictwa, PiP 1974, nr 1.
145.Wronkowska S., Zieliński M., Komentarz do zasad techniki prawodawczej, Warszawa 2004.
146.Wróbel W., Zmiana normatywna i zasady intertemporalne w prawie karnym, Kraków 2003.
147.Wróbel W., Zoll A., Polskie prawo karne. Część ogólna, Kraków 2010.
148.Zachuta A., Przestępstwo ciągłe – czyn ciągły i ciąg przestępstw, PS 2003, nr 3.
149.Zalewski W., Przestępstwo ciągłe de lege lata i de lege ferenda, Prok. i Pr. 2003, nr 4.
150.Zębik A., Czyn a przestępstwo ciągłe, RPEiS 1968, z. 2.
151.Zieliński M., Derywacyjna koncepcja wykładni jako koncepcja zintegrowana, RPEiS 2006, z. 3.
152.Zieliński M., Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2008.
153.Ziembiński Z., Analiza pojęcia czynu, Warszawa 1972.
154.Ziembiński Z., Przepis prawny a norma prawna, RPEiS 1960, z. 1.
155.Zoll A. (red.), Barczak-Oplustil A., Bogdan G., Ćwiąkalski Z., Dąbrowska- -Kardas M., Kardas P., Majewski J., Raglewski J., Rodzynkiewicz M., Szewczyk M., Wróbel W., Zoll F., Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz. Tom II. Komentarz do art. 117–277 k.k., Kraków 2006.
156.Zoll A. (red.), Bogdan G., Ćwiąkalski Z., Kardas P., Majewski J., Raglewski J., Szewczyk M., Szuster S., Wróbel W., Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1–116 k.k., Kraków 2012.
157.Zoll A., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2009 r., III KK 105/09, OSP 2010, nr 6, poz. 65.
158.Zoll A., Odpowiedzialność kierującego wykonaniem przez inną osobę czynu zabronionego, PiP 1970, nr 7.
159.Zoll A., Odpowiedzialność za przygotowanie lub usiłowanie przestępstwa w przypadku współdziałania wielu osób, w: Problemy odpowiedzialności karnej. Księga ku czci Profesora Kazimierza Buchały, Kraków 1994.
160.Zoll A., Podstawy teoretyczne regulacji współdziałania przestępnego w projekcie kodeksu karnego, PiP 1995, nr 6.
161.Zoll A., Problemy tzw. przestępstwa ciągłego w propozycjach projektu kodeksu karnego, PS 1994, nr 3.
162.Zoll A., Sprawstwo bez wykonania czynu zabronionego, RPEiS 2009, z. 2.
163.Żółtek S., Z zagadnień prawnej problematyki powagi rzeczy osądzonej przestępstwa ciągłego – rozważania na tle orzecznictwa Sądu Najwyższego, w: Ślebzak K., Wróbel W. (red.), Studia i analizy Sądu Najwyższego, Warszawa 2009, t. III.