Autobiografia Literatura Kultura Media

Coraz więcej inicjatyw społecznych – posiłkując się ideami pedagogik emancypacyjnych i krytycznych – poszukuje narzędzi pozyskiwania i uwzględnienia esencjonalizowanego nieraz głosu dziecka. Ale dominujące nadal definicje autobiografii, odwołujące do koncepcji literatury niefikcjonalnej oraz literatury dokumentu osobistego, kładą duży nacisk na formy, które w związku z koniecznością użycia mniej lub bardziej zaawansowanych kompetencji piśmiennych, wykluczają dzieci lub czynią ich próby autobiograficzne skazanymi na zarzut infantylizmu. Autobiografistyka rozumiana jako technika siebie – zgodnie z dominującymi narracjami – wymaga gatunkowej i narracyjnej, piśmiennej biegłości oraz umiejętności racjonalizowania własnych wspomnień. A jako taka jest ona jedną z wielu polityk pisma, usankcjonowanych poprzez określone gatunki i relacje władzy. W artykule wprowadzającym do numeru korzystamy z ujęcia critical childhood studies sformułowanego przez Spyrosa Spyrou. Zastanawiamy się nad różnorodnymi politykami prezentowania autobiograficznego głosu dziecka i pytamy i warunki dotarcia do jego doświadczenia. Zarysowujemy też podstawowe założenia metodologiczne dotyczące interpretacji autobiografii dziecięcych oraz ukazujemy ich społeczne, polityczne i historyczne uwarunkowania.