Europa Regionum

1. Language

The language of the manuscript must be English (either American or British standard, but not the mixture of both).

2. Length of paper

The length of the paper should not exceed 20,000 characters (with spaces) including tables, figures, references and appendices (if any). Paper containing more than 20,000 characters will be returned to the author(s) to abridge. Articles should be typed in double-space(including footnotes and references) on one side of the paper only (preferably A4) with standard margins. Authors are urged to write as concisely as possible, but not at the expense of clarity.

3. Title Page

The title page should include:

(i)The name(s) of the author(s) (ii) A concise and informative title (NOT in capital letters) (iii) The affiliation(s) and address (es) of the author(s) (iv) The e-mail address and mobile telephone numbers of the corresponding author (mobile numbers will not be published).

The author’s name, title, affiliation, address, telephone number and email address should appear only on the title page.

4. Abstract

On the second page please provide again your title and an abstract of 150 to 250 words. The abstract should not contain any undefined abbreviations or unspecified references.

5. Rules regarding article formatting

The paper body, abstract  should be written with in Times New Roman 12 point, double spaced. For the rest please use our template (available here).

Abbreviations and acronyms should be defined the first time they are used in text.

6. Keywords and JEL codes

Please provide 4 to 6 keywords and JEL codes which can be used for indexing purposes.

7. Acknowledgement

The author may use acknowledgement section in the end of the paper (if any).

8. Subdivision of the article

Divide your article into clearly defined and NOT numbered sections. The first section is “Introduction” and the last one is “Conclusions”

9. Table and Figures

Present tables and figures within the article, NOT at the end of the article. Please note that the article will be published in black and white. They should not occupy more than one page each. The heading should be in Times New Roman 10 point bold. Each table and figure should be numbered consecutively and titled. General and simple audience friendly graphs or tables are preferred. Titles and numbers should be positioned above the table and below the figure.

Figures, tables and other objects: max width 125mm.

10. References

Author(s) should follow the latest edition of APA style in referencing. Please visit www.apastyle.org to learn more about APA style. Do NOT use footnotes.

Citations in the text

Please ensure that every reference cited in the text is also present in the reference list (and vice versa). Avoid citation in the abstract. Unpublished results and personal communications should not be in the reference list, but may be mentioned in the text. Citation of a reference as 'in press' implies that the item has been accepted for publication.

Reference List

References should be arranged first alphabetically and then further sorted chronologically if necessary.

Examples:

Reference to a journal publication:

Thompson, G. M. (2005). Hotel Room Rates across Booking Channels. Cornell Hotel and Restaurant Administration Quarterly, 46(2), 106–107.

Reference to a book:

Carver, C. S., & Scheier, M. F. (2001). On the Self-Regulation of Behavior. Cambridge University Press.

Reference to a chapter in an edited book:

Mettam, G. R., & Adams, L. B. (1994). How to prepare an electronic version of your article. In B. S. Jones, & R. Z. Smith (Eds.), Introduction to the electronic age (pp. 281-304). New York: E-Publishing Inc.

Reference to a web source:

Smith, Joe, (1999), One of Volvo's core values. [Online] Available: http://www.volvo.com/environment/index.htm (July 7, 1999)

Styl APA

Wyróżnia się dwa rodzaje przypisów ze względu na ich funkcje. Są to: przypisy uzupełniające podstawowe informacje zawarte w tekście głównym oraz przypisy informujące o prawach autorskich. Należy do niezbędnego minimum ograniczyć stosowanie przypisów uzupełniających (dolnych). Tworzenie odsyłaczy do dzieł cytowanych w publikacji – w programie APA zaleca się podanie nazwiska autora oraz rok publikacji, a jeśli nazwisko i rok nie pojawiają się w tekście, należy zapisać je w nawiasach okrągłych oddzielając przecinkiem.

 (Nazwisko, 2012, s. 33–34)

Dalsze cytowania (w tym cytowania pracy kilku autorów, a także autorów korporatywnych) przedstawiono w poniższej tabeli:

Książka napisana pod redakcją. Podajemy nazwisko redaktora tomu (dopiero w bibliografii wskazuje się, że jest to redaktor tomu).

Tekst tekst tekst tekst (Nowak, 2001, s. 323) tekst tekst. Tekst tekst tekst.

Akty prawne. Wskazujemy początek tytułu, np. ustawy, rozporządzenia (w bibliografii pojawia się pełny tytuł. Autor może wskazać konkretny paragraf lub artykuł, który pojawia się jako strona. Jeżeli autor wykorzystuje dwa  (lub więcej) aktów prawnych z tego samego roku, należy wskazać tytuł (aby wyróżnić dany akt prawny)

Tekst tekst tekst tekst (Ustawa, 2001) tekst tekst. Tekst tekst tekst.

Tekst tekst tekst tekst (Ustawa, 2001, art. 1, par. 4) tekst tekst. Tekst tekst tekst.

Tekst tekst tekst tekst (Ustawa o podatku, 2001, art. 1, par. 4) tekst tekst. Tekst tekst tekst.

Źródła internetowe. Najlepiej wskazać autora tekstu/art. z tytułem, który pobrano z danej strony internetowej. Jeżeli nie ma takiej możliwości, należy podać  nazwę strony, z której korzystano i jej adres

Tekst tekst tekst tekst (Nazwisko, 2001) tekst tekst. Tekst tekst tekst.

Tekst tekst tekst tekst (MNiSW, 2001) tekst tekst. Tekst tekst tekst.

W przypadku odwoływania się do dwóch lub więcej prac w tym samym nawiasie należy uporządkować je alfabetycznie według nazwisk pierwszych autorów, czyli w taki sposób, jak pojawiają się w Bibliografii. Odsyłacze do kolejnych prac oddziela się średnikiem. Dwie lub więcej prac tego samego autora należy uporządkować rosnąco według roku publikacji. Prace znajdujące się w druku należy umieścić na końcu. Nazwisko autora należy podać tylko raz, a dla kolejnych prac – wpisać tylko datę.

Tekst tekst tekst tekst (Nowak, 2001, 2003) tekst tekst. Tekst tekst tekst (Nowak, 1992, 2002, w druku) tekst tekst. Tekst tekst tekst (Nowak, 1991; Kowalski, Wiśniewski, 1998) tekst tekst.

Jeśli kilka prac tego samego autora (lub autorów) zostało opublikowanych w tym samym roku, należy wstawić litery a, b, c itd. po roku publikacji (bez spacji między rokiem a literą). Należy powtarzać zapis roku dla każdej publikacji. Oznaczenia te powinny widnieć również w Bibliografii, przy czym poszczególne zapisy bibliograficzne należy uporządkować alfabetycznie według tytułu.

Tekst tekst tekst (Nowak, Kowalski, 2005a, 2005b, w druku; Wiśniewski, 2003a, 2003b).

Dodatkowa uwaga: można jednak oddzielić odsyłacz do głównej pracy od pozostałych odsyłaczy w nawiasach przez wpisanie skrótu zob. też: przed mniej ważnymi pracami, które powinny być uporządkowane alfabetycznie.

Tekst tekst tekst (Nowak, 2001; zob. też: Kowalski, 1999; Wiśniewski, 2007).

Cytowanie pośrednie (secondary sources). Cytowanie pośrednie polega na powoływaniu się na tekst, do którego autor nie miał bezpośredniego dostępu, a który zna jedynie z innej pracy. Należy unikać cytowania pośredniego. Stosuje się je wyłącznie wtedy, gdy oryginalna praca jest trudno dostępna lub niedostępna w znanym autorowi języku oraz wtedy, gdy jej nakład został wyczerpany. W Bibliografii powinno się znaleźć źródło wtórne (to, z którego autor korzystał), natomiast w tekście należy podać nazwę oryginalnej pracy i wpisać odsyłacz do wtórnego źródła poprzedzony przyimkiem za: z dwukropkiem. Jeśli więc autor chce wskazać jakąś konkretną publikację, do której nie miał bezpośredniego dostępu, a zna ją jedynie z innego źródła, powinien podać datę owej niedostępnej publikacji, a następnie odsyłacz do wtórnego źródła poprzedzony przyimkiem za: z dwukropkiem.

Allport (1966, za: Nowak, 2000) zaproponował inne ujęcie tego problemu.

Jeśli autor omawia czyjąś koncepcję, badania itd. opisane w pracach, do których nie miał bezpośredniego dostępu, a które zna ze źródeł wtórnych i nie chce wskazywać żadnej konkretnej niedostępnej publikacji poświęconej omawianej tematyce, powinien powołać się jedynie na źródło, z którego korzystał.

W swojej teorii Allport (Nowak, 2000) wyróżnił dwa aspekty tego zjawiska.

Cytowanie dzieł klasycznych. Przy cytowaniu bardzo starych prac, do których oryginalnego pierwszego wydania nie ma dostępu, należy podać rok tłumaczenia, z którego się korzysta, poprzedzając go skrótem tłum., lub rok wydania, z którego się korzysta, dopisując przed nim skrót wyd. Jeśli znana jest data oryginalnej publikacji, należy wstawić ją w odsyłacz, a za nią wstawić datę wydania, z którego autor korzystał. Obie daty są przedzielone ukośnikiem

(Platon, tłum. 1980)

Watson (1890/1987)

(Arystoteles, wyd. 1988)

Zapis w Bibliografii nie jest wymagany dla dzieł klasycznych, takich jak prace starożytnych Greków, Rzymian czy dzieła religijne. W takiej sytuacji należy po prostu oznaczyć w pierwszym odsyłaczu w tekście wydanie, z którego się korzysta. Fragmenty klasycznych prac są jednakowo oznaczane we wszystkich wydaniach numeracją rozdziałów, wersetów itp. Do oznaczenia fragmentu pracy, z którego się korzysta, należy więc użyć tych oznaczeń zamiast numerów strony.

„Tekst cytatu tekst cytatu” (Biblia Tysiąclecia, Pnp 2,10–14) tekst tekst.

Odwoływanie się do informacji uzyskanej w komunikacji osobistej. Osobista informacja może obejmować prywatne listy, notatki, wiadomości elektroniczne, rozmowy osobiste, rozmowy telefoniczne itp. Nie należy włączać takich informacji jako pozycji do Bibliografii, ponieważ zwykle nie są ogólnie dostępne (jeśli są, należy je włączyć do Bibliografii). Podaje się je jedynie jako odsyłacze w tekście. Należy wtedy podać inicjały i nazwisko autora informacji oraz jak najdokładniejszą datę jej uzyskania.

A.B. Nowak (komunikacja osobista, 24 czerwca 2018)

Dosłowne przytaczanie tekstu (direct quotations)

W przypadku dosłownego przytaczania fragmentu tekstu należy w odsyłaczu w tekście podać nazwisko autora, rok publikacji źródła oraz numery stron lub paragrafu (jeśli strony nie są numerowane).

(Nazwisko, 2012, s. 33–34)

Jeśli cytat składa się z mniej niż 40 słów, należy go włączyć w tekst w cudzysłowie. Jeśli cytat pojawia się w środku zdania, należy go oznaczyć cudzysłowem. Bezpośrednio za cytatem powinien się znaleźć nawias z odsyłaczem bibliograficznym do źródła cytatu lub nawias z podaniem strony, jeśli źródło cytatu zostało podane przed jego wprowadzeniem.

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst Nazwisko (2005). tekst tekst „tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany” (s. 32) tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst tekst.

Jeśli cytat składa się z 40 lub więcej słów, należy go wydzielić z tekstu głównego (czyli wyróżnić w oddzielnym bloku tekstu, wciętym w stosunku do tekstu głównego) bez użycia cudzysłowu. Taki cytat powinien zaczynać się od nowej linii i być wcięty od lewego marginesu w stosunku do reszty tekstu. Wcięcie całego cytatu powinno być takiej samej wielkości jak wcięcie początku akapitu zwykłego tekstu. Jeśli wewnątrz cytatu znajdują się akapity, należy również oznaczyć je wcięciem (wielkości połowy wcięcia stosowanego w zwykłym akapicie). Cytat taki powinien mieć interlinię taką samą jak reszta tekstu. Jeśli odsyłacz do cytowanego źródła nie znalazł się w tekście głównym w zdaniu wprowadzającym cytat, należy wstawić nawias z odsyłaczem bibliograficznym do cytowanego źródła na końcu cytatu, za ostatnim znakiem interpunkcyjnym.

Tekst tekst tekst tekst tekst tekst:

Tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany. Tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany. (Nazwisko, 1999, s. 12–44)

Dokładność cytowania. Dosłowne cytaty muszą być przytaczane dokładnie. Przytaczany tekst powinien zawierać oryginalną pisownię, nawet jeśli jest ona niepoprawna, np. pod względem interpunkcji. Jeśli jakakolwiek niezgodność oryginalnego tekstu ze współczesnymi zasadami pisowni mogłaby wprowadzić czytelnika w błąd, należy za tym błędem wstawić w nawiasach kwadratowych wyraz sic! pisany kursywą.

Zmiany przytaczanego dosłownie tekstu wymagające wskazania.

Włączanie tekstu: należy użyć nawiasów kwadratowych (nie okrągłych), by do cytatu włączyć tekst (uzupełnienie czy wyjaśnienie) spoza cytowanej pracy.

Tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany [tekst spoza cytatu] tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany (Nazwisko, 2009, s. 88).

Pomijanie części tekstu: należy w tym celu użyć wielokropka w nawiasie okrągłym.

„Tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany (…)

tekst cytowany tekst cytowany tekst cytowany” (Nazwisko, 2009, s. 88).

Podkreślanie znaczenia tekstu: jeśli autor chce podkreślić znaczenie słowa lub słów w cytacie, powinien zapisać je kursywą. Bezpośrednio za treścią wyróżnioną kursywą należy umieścić w nawiasach kwadratowych zapis [wyróżnienie A.B.], gdzie A.B. to inicjały autora wyróżnienia.

Tekst tekst tekst tekst wyróżniony [wyróżnienie A.B.] tekst tekst tekst.

Stosowanie kursywy (w tekście)

Kursywa powinna być używana rzadko. Należy jej używać w następujących przypadkach:

-        w przytaczaniu tytułów. Reguła ta dotyczy tytułów książek, rozdziałów książek, czasopism, artykułów, tekstów ze stron internetowych, filmów, nagrań wideo, programów TV oraz mikrofilmów. Tytuły te są pisane (zgodnie z APA) kursywą w Bibliografii, a także w tekście zasadniczym.

Bibliografia

Przygotowanie opisu bibliograficznego w programie APA wygląda następująco:

Nowak, A. (2010). Tytuł książki. Miejsce wydania: Wydawnictwo.

Prace zapisujemy przy zachowaniu kolejności alfabetycznej cytowanych dzieł, przy czym decyduje pierwsza litera nazwiska autora. Format bibliografii:

Poniżej znajdują się schematy zapisów bibliograficznych podstawowych źrodeł (artykułów i książek).

Artykuł w czasopiśmie, w którym każdy kolejny numer/zeszyt (issue) w ramach jednego rocznika ma osobną numerację stron (w każdym zeszycie pierwsza strona opatrzona jest numerem 1)

Nazwisko, X., Nazwisko2, X. Y., Nazwisko3, Z. (rok). Tytuł artykułu. Tytuł Czasopisma, nr rocznika (nr zeszytu), strona początku–strona końca.

Nowak, J., Kowalski A.B., Zawadzki G. (2001). Modelowanie. Praca i Technika, 12 (3), 120–125.

Artykuł w gazecie codziennej

Nowak, J. (2001). Modelowanie. Gazeta Wyborcza, 20 stycznia.

Artykuł w czasopiśmie, w którym kolejne numery/zeszyty (issues) w ramach jednego rocznika nie mają osobnej numeracji stron (pierwsza strona w kolejnym zeszycie opatrzona jest numerem kolejnym, po ostatniej stronie w zeszycie poprzednim)

Nazwisko, X., Nazwisko2, X.Y., Nazwisko3, Z. (rok). Tytuł artykułu. Tytuł Czasopisma, nr rocznika, strona początku–strona końca.

Nowak, J., Kowalski A.B., Zawadzki G. (2001). Modelowanie, Praca i Technika, 12, 54–56.

Jeśli artykuł ma numer DOI (Digital Object Identifier), należy podać go na końcu zapisu bibliograficznego

Nazwisko, X., Nazwisko2, X.Y. (rok). Tytuł artykułu. Tytuł Czasopisma, nr rocznika, strona początku–strona końca. DOI: xxxxx.  

Nowak, J., Kowalski A.B., Zawadzki G. (2001). Modelowanie, Praca i Technika, 12, 54–56. DOI: 10.1016/jhkj.2008.11.011.

Książka

Nazwisko, X., Nazwisko, X.Y. (rok). Tytuł książki. Miejsce wydania: Wydawnictwo.

Książka napisana pod redakcją:

Nazwisko, X. (red.). (rok). Tytuł książki. Miejsce wydania: Wydawnictwo.

Rozdział w pracy zbiorowej:

Nazwisko, X. (rok). Tytuł rozdziału. W: Y. Nazwisko, B. Nazwisko (red.), Tytuł książki

(s. strona początku–strona końca). Miejsce wydania: Wydawnictwo.

Źródło internetowe:

Jeśli dany tekst znajduje się na stronie internetowej i nie jest artykułem w czasopiśmie, książką ani rozdziałem w książce, należy podać autora, datę publikacji (jeśli jest znana), tytuł, a następnie zamieścić informacje o stronie, skąd został pobrany tekst Pobrane z: adres strony internetowej.

Nazwisko, X. (rok). Tytuł tekstu. Pobrane z: adres strony internetowej.

MNiSW (rok dostępu/wejścia przez autora na stronę). Pobrano z: www.mnisw.gov.pl

Akty prawne:

Ustawa z 2.10.2005 o podatku dochodowy. Dz.U. 2005, nr 20, poz. 456, z późn. zm.

Sens pisania abstraktu do artykułu

(Jak napisać dobry abstrakt, E. Kulczycki)

Kiedy patrzę na abstrakty ze swoich starych artykułów, to… widzę, że teraz jest lepiej. Co oznacza, że było co najmniej niedobrze. Abstrakty pisałem „na czuja” i tak naprawdę nie do końca zdawałem sobie sprawę, po co one są – zostawiałem to na koniec; jako coś do odbębnienia. Traktowałem je jako mały i nieistotny element całego artykułu i procesu pisania. Nikt mi nie wytłumaczył, że jest zgoła odmiennie.

Sprawa ta wygląda zupełnie inaczej, kiedy uświadomimy sobie rolę, jaką odgrywa abstrakt. Przede wszystkim jest to najczęściej pierwsza rzecz z naszego artykułu, z którą czytelnik ma do czynienia. Na tej podstawie zadecyduje, czy warto czytać (kupić) nasz tekst.  Abstraktem musimy „sprzedać wszystko”. Ale to tylko „połowa argumentacji”. Druga sprawa jest dużo ważniejsza. Musimy sobie uświadomić, że w bardzo wielu bazach danych i wyszukiwarkach, użytkownik i potencjalny czytelnik ma dostęp jedynie do tekstu i abstraktu. Oznacza to, że tym abstraktem musimy „sprzedać wszystko”.Zatem nie jest to coś „do odbębnienia”. To jest coś absolutnie kluczowego, co może decydować o „być albo nie być” lektury naszego tekstu.

Rodzaje abstraktów

Abstrakty możemy podzielić na dwa rodzaje:

Abstrakt informatywny (informative abstract), w którym skrótowo opisujemy zawartość naszego tekstu. Może zawierać krótkie streszczenie problemu badawczego, użytych metod, główne dane i wnioski. Takie abstrakty często są zamieszczane na początku artykułu w czasopiśmie jako „heading”. Abstrakty informatywne opisują, co będzie przedstawione w artykule.

Abstrakt oznajmujący/opisujący (indicative/descript_ive abstract) – stosowany dużo rzadziej. Abstrakty tego rodzaju są bardziej rozbudowane i pełnią funkcję „opisu artykułu”. Często zamieszczane są po artykule. Abstrakty oznajmujące opisują, co zostało zrobione i opisane w tekście.

Struktura abstraktów

Abstrakty powinny zawierać maksymalną ilość informacji w jak najmniejszej liczbie słów (a ta często ustalana jest odgórnie przez redakcję – często jest to zakres 100–300 słów). Abstrakty informatywne w naukach empirycznych bardzo często dzielą się na sekcje:

Cel badań 
Materiały i metody 
Rezultaty 
Wyniki 
Oczywiście tych sekcji może być więcej (implikacje, dyskusja) – wszystko to zależy od specyfiki dyscypliny.

Innymi słowy: oznacza, to że nasz abstrakt powinien odpowiadać na pytania: dlaczego napisaliśmy tekst? jak przeprowadziliśmy badania i analizy? co badaliśmy? jak doszliśmy do wniosków?

W dobrze przygotowanym abstrakcie wszystkie te sekcje powinny zostać zawarte. Trzeba pamiętać, że abstrakt ma przekonać czytelnika, iż warto sięgnąć po nasz tekst. Dlatego warto wskazać implikacje naszych analiz oraz podkreślić novum, jakie wprowadzają do badań w danym obszarze.

Czego unikać

Często błędy spotykane w abstraktach:

Abstrakt jest zbyt długi – ma być informatywny, a jest opisowy. To błąd! 
Abstrakt jest napisany tak, że czytelnik ma wrażenie, iż opisuje nie ten artykuł, do którego się odnosi. Abstrakt ma odzwierciedlać treść artykułu. 
Pamiętajmy, że abstrakt to nie wstęp do pracy – nie ma wszystkiego uzasadniać. To oznacza jednak również to, że informacje zawarte w abstrakcie muszą być zawarte również w artykule. Jako recenzent często spotykam teksty, które w abstrakcie mają jasno wyłożony cel pracy, problem badawczy i metodę. Ale w artykule tego nie ma! 
 W abstrakcie nie wolno używać skrótów, których znaczenie rozwijamy w artykule. Musimy pamiętać, że abstrakt musi funkcjonować jako zamknięta jednostka. 
W abstrakcie nie odwołujemy się do pozycji bibliograficznych – nie ma tutaj miejsca na to. 
Nie odwołujemy się również do tabel i wykresów, ani innych naszych tekstów. 
Wskazówki Europejskiego Stowarzyszenia Redaktorów Naukowych

Poniżej obszerny cytat z  bardzo przydatnego dokumentu EASE Guidelines for Authors and Translators of Scientific Articles to be Published in English, June 2012

Abstrakt: pokrótce wyjaśnia, dlaczego przeprowadzono badania (TŁO), na jakie pytanie (lub pytania) szukano odpowiedzi (CELE), w jaki sposób przeprowadzono badania (METODYKA), co stwierdzono (WYNIKI: najważniejsze dane, zależności) oraz jak to zinterpretowano i jakie wyciągnięto wnioski z przeprowadzonych badań (WNIOSKI). Abstrakt musi odzwierciedlać zawartość artykułu, gdyż dla większości czytelników jest on głównym źródłem informacji o przeprowadzonych badaniach. Abstrakt musi odzwierciedlać zawartość artykułu, gdyż dla większości czytelników jest on głównym źródłem informacji o przeprowadzonych badaniach. Należy użyć wszystkich słów kluczowych wewnątrz abstraktu, aby ułatwić w przyszłości odnalezienie tego artykułu przez osoby zainteresowane. Wiele internetowych baz danych gromadzi bowiem tylko tytuły i abstrakty. W publikacji oryginalnej (czyli artykule przedstawiającym wcześniej niepublikowane wyniki badań) stosuje się abstrakt informujący, zawierający konkretne wyniki. Tylko w artykułach przeglądowych, meta-analizach oraz innych artykułach o szerokiej tematyce stosuje się abstrakty opisowe, tzn. wymieniające najważniejsze poruszane tematy, bez konkretnych wyników (CSE 2006). W abstrakcie nie zamieszcza się odnośników do tabel i rycin, gdyż abstrakty są publikowane także w oderwaniu od artykułu. Nie zezwala się też na cytowanie literatury w abstrakcie (chyba że jest to absolutnie konieczne, ale wtedy trzeba w nawiasie podać szczegółowe informacje: autora, tytuł, rok itd.). Należy sprawdzić, czy wszystkie informacje zawarte w abstrakcie pojawiają się także w głównej części artykułu.

Kiedy pisać abstrakt

Abstrakt najlepiej napisać już po napisaniu artykułu. Jednakże w trakcie pisania warto robić sobie adnotacje, podkreślać kluczowe elementy – dzięki temu nie będziemy mieli problemu ze wskazaniem kluczowych elementów naszego artykułu – a to pozwoli przekuć nasze notatki w dobry abstrakt.