Abstract
Dynamiczny rozwój umów zawieranych na odległość, szczególnie umów sprzedaży, pociąga za sobą wzrost aktywności w innych obszarach usług. Jednym z nich są umowy przewozowe, których przedmiotem są rzeczy i których istota w ujęciu ogólnym sprowadza się do odpłatnego przemieszczenia ich z jednego miejsca na drugie za pomocą odpowiedniego środka transportu. Ów, wydawać by się mogło, prosty w konstrukcji stosunek zobowiązaniowy rodzi jednak wiele praktycznych problemów. Zostały one przedstawione w monografii Konrada Garnowskiego zatytułowanej Wykonywanie umowy przewozu rzeczy w transporcie drogowym, kolejowym i lotniczym. Aktualność poruszanej tematyki jest tym większa, że w związku z trwającym od 2020 roku stanem epidemii duża część umów, w tym w szczególności wspomnianych umów sprzedaży, przeniosła się do sieci, czego konsekwencją jest m.in. wzmożone zainteresowanie przewozem sprzedanych rzeczy. Wszystko to sprawia, że ekonomiczne ujęcie umowy przewozu podkreśla funkcjonalne powiązania wskazanych umów. Jak podkreślono w monografii, umowa przewozu pełni w stosunku do umowy sprzedaży funkcję służebną (s. 25). Dodatkową komplikacją w realizacji umowy przewozu jest zastany i nieodpowiadający aktualnym potrzebom rynkowym stan prawny oraz nakładające się na siebie zróżnicowane podstawy prawne: Kodeks cywilny, ustawa Prawo przewozowe oraz międzynarodowe konwencje przewozowe. To właśnie międzynarodowy obszar realizacji umów przewozu rzeczy i obserwowany w tym zakresie rozwój uzasadniają obrany w monografii kierunek propozycji zmian opartych na zgodności propozycji nowelizacji przepisów wewnętrznych z rozwiązaniami konwencyjnymi. Tak ukierunkowany służyć może spójności i praktycznemu ujęciu proponowanych zmian.
