Acta Iuris Stetinensis

Celami opracowania są: prawna charakterystyka „Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych”, mająca na celu wskazanie powinności zawartych w normach Konwencji; poszukiwanie instrumentów prawnych usunięcia dyskryminacji osób z niepełnosprawnością; refleksja prawnicza nad modus operandi Zgromadzenia Ogólnego ONZ prac nad Konwencją. W badaniu posłużyłem się różnymi metodami. W rozdzielonych nurtach wnioskowań prawniczych korzystałem z metod socjologii prawa i normatywizmu. Wnioski w odniesieniu do procedowania przez ZO ONZ w zakresie wytworzenia KPON były wynikiem analizy instytucjonalno-funkcjonalnej. Tezą jest stwierdzenie, że Konwencja nie poszerza katalogu norm prawa międzynarodowego. W Konwencji powtórzono normy obowiązujące i powszechnie uznane zaliczane do twardego rdzenia praw człowieka i dopełniono je paranormami – niewyznaczającymi powinności. Państwa świadome dyskryminacji osób z niepełnosprawnościami, a zarazem niezdolne do wypracowania uniwersalnego standardu eliminacji dyskryminacji przez akcję afirmatywną, zaakceptowały wytworzenie Konwencji niewyposażonej w treści normatywne i niezawierającej nowych norm. Oceniły, że lepsza jest „kiepska” Konwencja niż żadna. Nie wynegocjowano rozwoju prawa międzynarodowego praw człowieka, a jedynie zgodę na respektowanie starych norm. Nie wprowadzono jednak uniwersalnego mechanizmu podnoszących standard implementacji starych norm. W badaniu pozytywnie zweryfikowałem tezy oraz zrealizowałem cele badawcze. Prawnicza analiza doprowadziła do wniosku, że Konwencja jest przypadkiem złego tworzenia prawa. Zarazem wobec wyzwania dyskryminacji dobrze, że przynajmniej taka Konwencja została przyjęta.