Finanse, Rynki Finansowe, Ubezpieczenia

Cel – Celem artykułu jest udowodnienie twierdzenia, iż dostępność usług kulturalnych w Polsce wynika przede wszystkim z podaży miejsc w teatrach i w związku z tym należy subwencjonowanie teatrów publicznych uzależnić od „produkcji” miejsc na widowni. Postawiono tezę pomocniczą, że dostępność miejsc na widowniach podczas spektakli teatralnych w Polsce jest niska i niejednolita i tym samym stanowi podstawową przyczynę niskiego udziału społeczeństwa w wydarzeniach teatralnych. Metodologia badania – Przedmiotem badań pomiaru dostępności instytucji kultury są publiczne teatry w Polsce. Dane pochodzą z portalu statystycznego Głównego Urzędu Statystycznego oraz z ankiet wysyłanych przez autorkę. Dane obejmują okres lat 2010–2015. Kluczowym rokiem analizowanym w badaniu jest rok 2015. Pod uwagę wzięto tylko teatry, dla których organizatorem jest miasto lub województwo samorządowe. Jako podstawowa jednostka pomiaru zostało przyjęte województwo. W pracy wykorzystano metodę graficzną, statystyczne metody opisu, jak również wnioskowania. Wynik – Wykorzystując korelację Pearsona udowodniono zależność udziału ludności w spektaklach teatralnych od ilości miejsc na widowniach teatralnych oraz wykazano brak zależności tej cechy od wydatków samorządowych na teatry. Wykazano także brak zależności wydatków samorządowych na teatry od liczby miejsc na widowni w stałych salach teatralnych. Przy takich wynikach oraz wynikach wysokiej frekwencji sprzedaży biletów na spektakle, podanych przez poszczególne teatry w ankietach, możemy zakładać, iż teza badawcza została zweryfikowana pozytywnie. By zwiększyć dostępność usług teatralnych, należałoby uzależnić wydatkowanie środków publicznych od ilości miejsc na widowni w stałych salach teatralnych. Oryginalność/wartość – Rozważania dotyczą próby znalezienia recepty na zwiększenie efektywności wydatkowania środków publicznych na usługi kulturalne w Polsce.