Przegląd Zachodniopomorski

ISSN: 0552-4245     eISSN: 2353-3021    OAI    DOI: 10.18276/pz.2016.4-04
CC BY-SA   Open Access   DOAJ  CEEOL  ERIH PLUS  DOAJ

Lista wydań / z. 4 2016
Komunikacja Miejska w Koszalinie w latach 1945 - 1989

Autorzy: Elżbieta Juszczak
Słowa kluczowe: komunikacja miejska Koszalin Ministerstwo Gospodarki Komunalnej „Głos Koszaliński” gospodarka nakazowo-rozdzielcza
Data publikacji całości:2016
Liczba stron:34 (105-138)
Cited-by (Crossref) ?:

Abstrakt

W artykule zaprezentowano historię Zakładu Komunikacji Miejskiej w Koszalinie w latach 1945–1989. Po drugiej wojnie światowej niemiecki tabor komunikacji miejskiej został całkowicie zniszczony. Dopiero w 1948 roku Zarząd Miejski w Koszalinie sporządził 12 wniosków o włączenie inwestycji miejskich do Państwowego Planu Inwestycyjnego na rok 1949. Na komunikację miejską planowano wtedy 4 mln zł. Uchwalono kupno trzech autobusów. Środki miały pochodzić z czteromilionowego kredytu zaciągniętego w Komunalnym Banku Kredytowym. W 1949 roku zakupiono dwa wymagające remontu autobusy, jeden marki Büssing, a drugi Chevrolet. W sierpniu 1949 roku Zarząd Miejski powołał Jerzego Czechowicza do organizacji Miejskiej Komunikacji Samochodowej w Koszalinie. Komunikacja Samochodowa w Koszalinie została uruchomiona 15 października 1949 roku. W 1954 roku MKS otrzymała od Ministerstwa Gospodarki Komunalnej 3 autobusy marki Mavag, które były w 50% zniszczone. Przedsiębiorstwo żyło z dotacji, a tabor samochodowy przychodził z rozdzielnika Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z Departamentu Komunikacji. W 1955 roku po raz pierwszy przyszły trzy nowe autobusy – Stary 52, powstała też stacja obsługi z sześcioma stanowiskami przeglądowymi autobusów. Warunki pracy mechaników były prymitywne. Koszalin od roku 1950, jako miasto wojewódzkie, dynamicznie rozwijał się. Przedsiębiorstwo komunikacji miejskiej nie nadążało za potrzebami komunikacyjnymi mieszkańców. W kolejnych latach przychodziły z rozdzielnika Sany i Autosany. Autobusy psuły się i było ich za mało. Przełom nastąpił w latach 70., po Centralnych Dożynkach w Koszalinie, między innymi w wyniku starań dyrektora komunikacji miejskiej w Koszalinie, Cezarego Stankiewicza. W latach 1970–1977 przewozy pasażerskie wzrosły dwukrotnie. W rannym szczycie autobusy przewoziły 22 tysięcy pasażerów. Powstały linie zamiejscowe i do Mielna. W 1977 roku powstało Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej w Koszalinie. Od 1975 roku miejskie przedsiębiorstwo komunikacji należy do czołówki tego typu przedsiębiorstw w kraju. W 1989 roku zmieniło ono zasady funkcjonowania, tabor unowocześniono i mimo dotacji z budżetu ciężar funkcjonowania odzwierciedla się w cenie biletów.
Pobierz plik

Plik artykułu

Bibliografia

1.Archiwum Państwowe Koszalin: Zarząd Miejski i Miejska Rada Narodowa; Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Komunikacji Miejskiej Koszalin.
2.Archiwum Własne Relacji i Wywiadów: Miejski Zakład Komunikacyjny Koszalin.
3.Urząd Wojewódzki w Szczecinie, sygn. 3245, Sprawozdanie z wykonania budżetu w zakładach komunikacyjnych 1949 r.
4.Encyklopedia Szczecina, red. T. Białecki, t. 1, Szczecin 1999.
5.Jezierski A., Petz B., Historia gospodarcza Polski Ludowej 194 –1985, Warszawa 1980.
6.Juszczak E., 50 lat komunikacji miejskiej w Koszalinie, Koszalin 2000.
7.Kozłowski K., Uwagi o działalności politycznej i administracyjnej Leonarda Borkowicza na Pomorzu Zachodnim w latach 1945–1949, „ Przegląd Zachodni”, 3, 1988.
8.Landau Z., Roszkowski W., Polityka gospodarcza II RP i PRL, Warszawa 1995.
9.Machura T., Przemysł na Pomorzu Zachodnim 1945–1949, Poznań 1974.
10.Zdrojewski E., Gospodarka mieszkaniowa i komunalna, w: H. Rybicki, B. Zdrojewska, E. Zdrojewski, Koszalin. Rozwój miasta w Polsce Ludowej, Poznań 1985.