Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

Podejście eklezjologiczne Stăniloae jest częścią szerszej perspektywy teologii wschodniej, znanej jako theosis, czyli uczestnictwo ludzkości odnowionej w Chrystusie w boskim życiu. Ze spotkania bosko-trynitarnego fundamentu z fundamentem naturalno-ludzkim wynika teandryczna konstytucja Kościoła. Oznacza to, że Kościół ma aspekt „obiektywno-boski” i „subiektywno-ludzki”. Kościół jest ciałem Chrystusa nie tylko dlatego, że Chrystus ustanowił w nim swoje mieszkanie, ale także dlatego, że kontynuuje przez niego swoją potrójną posługę Arcykapłana, Proroka i Króla. Pełniąc te trzy munera, Chrystus nie patrzy na Kościół jak na bierny „przedmiot”, ale jak na partnera, który dobrowolnie odpowiada na Jego wezwanie. Królewskie kapłaństwo wiernych polega zatem na uczestnictwie w trzech munera Chrystusa. Misja świętych szafarzy polega przede wszystkim na „obiektywnym” pośredniczeniu w obecności Chrystusa Pośrednika z Ojcem oraz na uobecnianiu ofiary Chrystusa dla wszystkich ludzi, w każdym miejscu i czasie, poprzez sprawianie, by w niej uczestniczyli. Kapłaństwo służebne podkreśla teandryczną rzeczywistość Kościoła i wartość osoby ludzkiej dla zbawienia innych. Ta formalna odpowiedzialność świętych szafarzy, wykonywana w duchu Komunii między nimi a ludem Kościoła, przejawia się w sprawowaniu sakramentów, głoszeniu słowa i duszpasterskim prowadzeniu wiernych. Obecność kapłaństwa służebnego w Kościele, według Stăniloae, jest potwierdzeniem prawdziwego wcielenia Syna Bożego i Jego przymiotu Pośrednika ludzkości przed Bogiem.