Studia Koszalińsko-Kołobrzeskie

Ołtarz z Łubowa pojawił się w ostatnich miesiącach II wojny światowej. W czasie cofania linii frontu niemiecki oficer zdeponował paczkę u rodziny ze Starowic. Po wojnie, gdy pakunek został rozpieczętowany, depozytariusze odkryli w niej późnośredniowieczny tryptyk. Został on umieszczony w kościele filialnym w Starowicach, a w 1975 roku w kościele parafialnym w Łubowie. Ołtarz został odrestaurowany w latach 1974–1975 oraz w latach 1994–1995 przez pracownie konserwatorskie w Gdańsku i Szczecinie. W centralnej części retabulum znajdują się figury Matki Bożej z Dzieciątkiem i dwóch świętych: Jakuba Starszego i Antoniego Opata. W dwóch skrzydłach znajdują się kwatery z postaciami świętych. Lewe skrzydło zawiera figury świętych Jana Chrzciciela, Piotra i Pawła powyżej oraz Barbary, Katarzyny i Dionizego poniżej. W prawym skrzydle występuje przedstawienie dwóch niezidentyfikowanych świętych oraz Jana Ewangelisty w górnej kwaterze, a w dolnej Małgorzaty, Doroty i Wawrzyńca. Ideą przewodnią obiektu jest historia Odkupienia reprezentowana przez Madonnę z Dzieciątkiem, które w rączkach ma owoc – jabłko, symbol grzechów i ich odkupienia. Grupy postaci reprezentują poszczególne kategorie świętych – apostołów, męczenników, dziewic i spowiedników. Ołtarz powstał w kontekście życia późnogotyckich społeczności miejskich Pomorza – miast, które zajmowały się handlem międzynarodowym – jako szczególne narzędzie komunikacji wizualnej głoszące orędzie zbawienia. Zofia Krzymuska-Fafius dostrzegła w nim analogie stylistyczne nawiązujące do niemieckich realizacji późnogotyckich w Osnabrück, Bordesholm i Würzburgu, a także powiązała go ze środowiskiem ołtarza pasyjnego ze Szczecina Dąbia. Jednak jednocześnie istnieje możliwość zestawienia go z najbliższymi ołtarzami ze Starego Ludzicka i Koszalina jako przykładami podobnych koncepcji późnogotyckich retabulów.