Studia i Prace WNEiZ US

Wcześniej: Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego. Studia i Prace WNEiZ

ISSN: 2450-7733     eISSN: 2300-4096    OAI    DOI: 10.18276/sip.2018.53/2-08
CC BY-SA   Open Access 

Lista wydań / nr 53/2 2018
Kultura jako źródło soft power państwa

Autorzy: Monika Znojek
Uniwersytet Szczeciński Wydział Nauk Ekonomicznych i Zarządzania
Słowa kluczowe: kultura stosunki międzynarodowe soft power
Data publikacji całości:2018
Liczba stron:15 (101-115)
Klasyfikacja JEL: F50 F59 Z11 Z18
Cited-by (Crossref) ?:

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest próba oceny roli kultury w stosunkach międzynarodowych, a w szczególności w budowaniu miękkiej siły państwa. Zaprezentowano przegląd literatury przedmiotu stanowiący kontekst dla analizowanego zagadnienia, scharakteryzowano sposób oddziaływania eksportu dóbr kultury na budowanie soft power oraz zweryfikowano rozważania dotyczące roli eksportu dorobku kulturalnego w tworzeniu miękkiej siły na przykładzie Chin. Zaobserwowano, że kultura jest nierozłącznym elementem wielu aspektów stosunków międzynarodowych. Eksport produktów kultury, tworząc doświadczenia u konsumentów produktów kultury, jest powszechnie uznawanym narzędziem budowania wizerunku państwa oraz koncepcji marki narodowej i soft power. Stwierdzono, że atrakcyjność kultury nie zawsze wystarcza do efektywnego kreowania miękkiej siły. Kultura musi stanowić część spójnego systemu elementów działających na korzyść budowania pozycji międzynarodowej, ponadto przeszkodą okazuje się subiektywizm odbioru produktów kulturalnych oraz postępująca unifikacja kultury.
Pobierz plik

Plik artykułu

Bibliografia

1.Aukia, J. (2014). The Cultural Soft Power of China: A Tool for Dualistic National Security. Journal of China and International Relations, 1 (2).
2.Balcerowicz, B. (2012). Kultura w sferze wojskowości – od kultury strategicznej do zwrotu kulturowego. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 179–191.
3.Bendixen, P. (2001). Wprowadzenie do ekonomiki kultury i sztuki. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
4.Chłopek, A. (2011). Strategia Chin na przełomie XX/XXI wieku. Przegląd Geopolityczny, 4, 109–119.
5.d’Hooghe, I. (2010). The Limits of China’s Soft Power in Europe. Beijing’s Public Diplomacy Puzzle. Haga: Netherlands Institute of International Relations Clingendael.
6.Doroszewski, W. (red.) (1958). Kultura. Słownik Języka Polskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. Pobrane z: http://sjp.pwn.pl/doroszewski/kultura;5444867.html.
7.Europejska Agenda Kultury (2014). Good Practice Report on Cultural & Creative Sectors Export and Internationalisation Support Strategies.
8.Flew, T. (2016). Entertainment media, cultural power, and post-globalization: The case of China’s international media expansion and the discourse of soft power. Global Media and China, 1 (4), 278–297.
9.Fudalej, P. (2008). Chińska soft power. Nowe sposoby działania Chin na arenie międzynarodowej. Kultura i Polityka, 2–3, 75–95.
10.Glaser, B., Murphy, M. (2009). Soft Power with Chinese Characteristics. The Ongoing Debate. W: C. McGiffert (red.), Chinese Soft Power and Its Implications for the United States (s. 10–26). Washington: Center for Stratetic and International Studies.
11.Heidrich, D. (2012). Kulturowe aspekty powstawania i funkcjonowania organizacji międzynarodowych. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 83–102.
12.Hereźniak, M. (2011). Marka narodowa. Jak skutecznie budować wizerunek i reputację kraju. Warszawa: PWE.
13.Kasprzak, R. (2013). Przemysły kreatywne w Polsce – perspektywy i uwarunkowania. Warszawa: Kamon Consulting.
14.Kujawińska-Courtney, K. (2016). Stosunki międzynarodowe a kultura. W: T. Domański (red.), Międzynarodowe studia polityczne i kulturowe wobec wyzwań współczesności (s. 65–75). Łódź: Wydział Studiów Międzynarodowych i Politologicznych. Uniwersytet Łódzki.
15.Lackoroński, B. (2012). Kultura w tworzeniu prawa międzynarodowego publicznego – zwyczaj oraz ogólne zasady prawa uznane przez narody cywilizowane. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 209–230.
16.Lewandowski, W. (2013). Soft Power jako narzędzie geopolityki. Znaczenie kultury popularnej. W: J. Tymanowski (red.), Polityka zagraniczna państw Europy Środkowej i Wschodniej na przełomie XX i XXI wieku. Ujęcie geopolityczne (s. 59–69). Warszawa: Wydział Dziennnikarstwa i Nauk Politycznych UW.
17.Li, X., Worm, V. (2011). Building China’s Soft Power for a Peaceful Rise. Journal of Chinese Political Science, 1 (16), 69–89.
18.Lizak, W. (2012). Kulturowe uwarunkowania konfliktów. Społeczeństwo i Polityka, 4 (33), 161–178.
19.Łoś, R. (2017). Soft power we współczesnych stosunkach międzynarodowych. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
20.Miłoszewska, D. (2010). Trójpłaszczyznowa szachownica. Segmentacja „Wielkiej Polityki” w rozważaniach Josepha Nye. Częstochowa: Instytut Geopolityki.
21.Nye, J. (2004). Soft Power: The Means To Success In World Politics. New York: Public Affairs.
22.Piskorska, B. (2013). Soft power jako efekt ewolucji rozumienia siły we współczesnym ładzie międzynarodowym. W: R. Czulda, R. Łoś, J. Reginia-Zacharski (red.), NATO wobec wyzwań współczesnego świata: 2013 (s. 363–378). Łódź: Instytut Badań nad Stosunkami Międzynarodowymi w Warszawie Katedra Teorii Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa – Wydział Studiów Międzynarodowych i Politologicznych Uniwersytetu Łódzkiego.
23.Raftowicz-Filipkiewicz, M. (2009). Wpływ brandingu narodowego na konkurencyjność gospodarek. Gospodarka Narodowa, 10, 103–127.
24.Schreiber, H. (2012). Religia jako element „zwrotu kulturowego” w stosunkach międzynarodowych. W: A. Solarz, H. Schreiber (red.), Religia w stosunkach międzynarodowych. 10-lecie współpracy Instytutu Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego ze Zgromadzeniem Słowa Bożego (SVD) (s. 51–76). Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego.
25.Sorys, S. (2013). Tożsamość grup kulturowych w procesie globalizacji. Zeszyty Naukowe Małopolskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie, 1 (22), 155–171.
26.Stelowska, D. (2015). Culture in International Relations: Defining Cultural Diplomacy. Polish Journal of Political Science, 1 (3), 50–72.
27.Szczepaniak, R. (2011). Soft power („miękka siła”) w relacjach międzynarodowych. Dyplomacja kulturalna – redefinicja pojęcia (z doświadczeń kulturoznawcy). Horyzonty Polityki, 2 (3), 197–210.
28.Throsby, D. (1994). The Production and Consumption of the Arts: A View of Cultural Economics. Journal of Economic Literature, 32, 1–29.
29.Throsby, D. (2010). Ekonomia i kultura. Warszawa: Narodowe Centrum Kultury.
30.Włodarczyk, E. (2013). Kultura. W: J. Pilch (red.), Encyklopedia Pedagogiczna XXI wieku, tom II (s. 950–962). Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Żak.
31.Umińska-Woroniecka, A. (2016). Cultural diplomacy in international relations theory and studies on diplomacy. Actual Problems of International Relations, 2 (127), 4–19.
32.UNCTAD (2010). Creative Economy Report 2010: A Feasible Development Option. New York–Geneva.
33.UNCTAD (2018). Values and shares of creative goods exports, annual, 2002–2015. Pobrane z: http://unctadstat.unctad.org.
34.UNIDO (2013). Creative industries for youth: unleashing potential and growth. Vienna.
35.USC Center on Public Diplomacy (2018). The soft power 30. Pobrane z: https://softpower30.com/.
36.Ziętek, A. (2010). Soft power Chińskiej Republiki Ludowej „Soft power z chińską specyfiką”. TEKA Komisji Politologii i Stosunków Międzynarodowych Oddział PAN w Lublinie, 5, 131–147.